Το κίνημα υιοθετήθηκε άμεσα από μεγάλους φωστήρες της ελληνικής δημόσιας ζωής, όπως μεταξύ άλλων τον πρώην άνδρα της Βάσιας Παναγοπούλου, κ.κ. Δοξιάδη. Σε αυτό το μήκος κύματος η Καθημερινή αφιερώνει ολοσέλιδα υμνώντας τον ελπιδοφόρο αγώνα των φοιτητών για ανοιχτά πανεπιστήμια.
Οι ίδιοι υποστηρικτές βέβαια δεν είχαν κανέναν καλό λόγο να πουν για όσους συγκεντρώνονταν μαζικά στο Σύνταγμα από το Μάιο έως τον Ιούλιο. Θεωρούσαν ότι αυτοί οι "τυχάρπαστοι" και "βολεμένοι" δεν είχαν καμιά νομιμοποίηση να αντιδρούν στα μέτρα της κυβέρνησης καθότι στο παρόν δημοκρατικό σύστημα τον πρώτο και τελευταίο λόγο για αυτά τα θέματα έχει η Βουλή. Στη Βουλή υπερψηφίστηκε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και δεκάδες ακόμη νομοθετήματα, η πλειοψηφία των βουλευτών αποφάσισε, άρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, λένε.
Όταν όμως σε κάποιες σχολές η πλειοψηφία αποφασίζει υπέρ των καταλήψεων, τότε η τακτική αυτών των ανιδιοτελών υπερασπιστών της νομιμότητας αντιστρέφεται (βλέπε εδώ σχετικό και ολίγον ομιχλώδες άρθρο στην Καθημερινή). "Δεν ψήφισαν όλοι, το αποτέλεσμα είναι προϊόν βίας και νοθείας" ισχυρίζονται.
Βλέπεις, δεν μπορούν να αντιληφθούν τη βία που ασκεί η κυβερνητική πολιτική είτε άμεσα (ΜΑΤ) είτε έμμεσα (φόβος). Το γεγονός ότι η κυβέρνηση νόθευσε το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς άλλα υποσχέθηκε και άλλα πραγματοποιεί, δεν φαίνεται να τους ακουμπά. Η πραγματικότητα που κάνει λόγο για απανωτές κυβερνήσεις μειοψηφίας, ελέω αποχής και άκυρων ψηφοδελτίων, είναι κάτι που περνάει στα ψιλά.
Ας αποφασίσουν λοιπόν. Ότι ισχύει στη μία περίπτωση, θα πρέπει να ισχύει και στην άλλη. Αν τάσσονται υπέρ της αρχής της πλειοψηφίας και του σεβασμού των κανόνων στην μία, το ίδιο πρέπει να πράττουν και στην άλλη περίπτωση. Δεν μπορούν να παίζουν μονίμως με την νοημοσύνη μας.
ΥΓ. Είμαι κι εγώ υπέρ των ανοιχτών πανεπιστημίων και των εκ των έσω ενεργειών για αλλαγές στο αισχρό ακαδημαϊκό νεφέλωμα. Δεν θεωρώ όμως ότι όλοι όσοι τάσσονται υπέρ των καταλήψεων είναι παράσιτα, τεμπέληδες και κομματόσκυλα (σίγουρα υπάρχουν πολλοί από δαύτους). Αντιθέτως, ένα σημαντικό μέρος εκ των καταληψιών είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι πιο ζωντανό και δημιουργικό θα βγει τελικά από τις σχολές. Εν πάση περιπτώσει, οι υπέρ των καταλήψεων και οι κατά των καταλήψεων ένα πράγμα δεν χρειάζονται. Πνευματικούς πατέρες, καλοθελητές πρόθυμους να σφετεριστούν τις αναζητήσεις και αγωνίες των φοιτητών για ίδιο όφελος. Ας αφήσουμε ήσυχους τους νέους μας να βρουν τον δικό τους δρόμο και ας μην προσπαθούμε να τους βάλουμε στο ίδιο αδιέξοδο μονοπάτι που ακολουθούμε εδώ και τόσα χρόνια.
ΥΓ2. Καλά τα "like στις ανοιχτές σχολές", αλλά σαν πολύ δεν έχουμε υπερτιμήσει τις δυνατότητες των social media; Στις Ταχρίρ των αραβικών χωρών, το twitter και το facebook έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Κάποιοι όμως έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στις δυνάμεις ασφαλείας, κάποιοι θυσιάστηκαν για να αλλάξει το τοπίο. Η αντίδραση με ένα like και δυο tweets δεν είναι αντίδραση. Κι αν το πιστεύεις αυτό τότε απλά βαυκαλίζεσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου