Για μια μαγνητική κάρτα εισόδου...

Βρέθηκα στις Βρυξέλλες πριν από λίγες μέρες. Για μιαν ακόμη φορά, παρατηρούσα με κάποια αποστροφή τα μέτρα ασφαλείας σε γραφεία, μαγαζιά, σπίτια. Όλα κλειδαμπαρωμένα 24/7, μαγνητικές κάρτες εισόδου, μάτια παρακολούθησης, ατσάλινες πύλες. Φοβούνται την εγκληματικότητα, τις κλοπές, τις δολιοφθορές, την κατασκοπεία.
Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η μετάβαση στην εποχή της 'ασφάλειας' αν και έρχεται με γοργούς ρυθμούς. Κάποιοι θα θεωρήσουν σωστή την επιβολή αυστηρών μέτρων εισόδου σε κάθε λογής κτίριο. Για λόγους ασφαλείας. Εξάλλου, θα ισχυριστούν, αν δεν έχεις κάνει κάτι ή αν δεν επιδιώκεις κάτι μεμπτό δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς.
ΟΚ, μπορεί να είναι έτσι. Όμως τότε όλη η ζωή σου εξαρτάται από μια κάρτα. Την κάρτα που σου επιτρέπει να μπεις στο αυτοκινήτο, στο σπίτι, στο γραφείο. Όλα για μια μαγνητική κάρτα εισόδου.
Μεταφορικά είναι δυνατό να ισχυριστεί κανείς ότι η κάρτα υποθηκεύει τη ζωή σου, έμμεσα ή άμεσα, στον άνθρωπο που έχει δώσει εντολή να θεωρείται έγκυρη. Αν αυτή η κάρτα ακυρωθεί, αυτομάτως αποκλείεσαι, περνάς έξω. Έτσι αναγκάζεσαι να πειθαρχείς σε κάθε κίνηση ή απαίτηση αυτού που ελέγχει τις κάρτες. Πολλές φορές το όλο σύστημα είναι σωστό και δίκαιο. Τι συμβαίνει όμως αυτές τις -λίγες ενδεχομένως- φορές που η κάρτα ακυρώνεται χωρίς να έχεις διαπράξει κάποιο αδίκημα, χωρίς να έχεις υποπέσει σε κάποιο λάθος; Τι συμβαίνει όταν βρεθείς εσύ ή κάποιος δικός σου εκτός; Ή ακόμα χειρότερα, τι συμβαίνει όταν όσο και αν προσπαθείς δεν είναι δυνατό να αποκτήσεις μια κάρτα εισόδου, κάπου οπουδήποτε;

Ρητορικά είναι τα ερωτήματα, δεν υπάρχουν μονοσήμαντες απαντήσεις. Ο κόσμος φοβάται και υπακούει σε ότι του περιορίζει λίγο ή πολύ την ελευθερία κίνησης, δίδοντας τους ως αντάλλαγμα ασφάλεια. Τόσα μέτρα ασφαλείας, όμως, στην καρδιά της Ευρώπης, στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ποιους και γιατί φοβόμαστε; Ποιο λάθος έχουμε κάνει, που έστριψε λάθος το πλοίο και δεν το καταλάβαμε; Ή μήπως το καταλάβαμε αλλά δεν είπαμε τίποτα, τυφλωμένοι από χάντρες και καθρεφτάκια;
Άραγε αυτές τις χάντρες κι αυτά τα καθρεφτάκια δεν επιδιώκουν να μοιραστούν μαζί μας οι φτωχοί ευρωπαίοι και αλλοδαποί, στις Βρυξέλλες, στην Αθήνα και παντού; Πότε θα ανοίξουμε κάποιες "πόρτες" και για αυτούς;

* Η φωτογραφία τραβήχθηκε στις Βρυξέλλες πριν μια εβδομάδα ακριβώς. Μια πόρτα ελεγχόμενης εισόδου σε δημόσια υπηρεσία, ένας άστεγος και σκουπίδια. Η Ευρώπη μας...