Αισχρή και σήμερα η παρουσία των μπαχαλάκηδων στο Σύνταγμα. Είναι ηλίου φαεινότερο προς η γραμμή τους είναι μια: πάμε να τα σπάσουμε, πάμε να τις παίξουμε, πάμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας.
Το γεγονός ότι έτσι δίνουν την αφορμή για την επέμβαση των σωμάτων ασφαλείας, ότι έτσι δίνουν χέρι βοήθειας και άλλοθι σε όσους επιθυμούν να τελειώνει μια και καλή η καθημερινή μάζωξη στην πλατεία είναι μια λεπτομέρεια που δεν τους ακουμπά. Οι τύποι ανήκουν σε άλλο πλανήτη.
Επαναλαμβάνω και πάλι την πεποίθησή μου ότι τα μπάχαλα δεν είναι ασφαλίτες (στην μεγάλη τους πλειονότητα), αν και σίγουρα έχουν διαβρωθεί στο έπακρο. Το γεγονός ότι λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της αστυνομίας αν μη τι άλλο θα έπρεπε να τους προβληματίσει, και από τη στιγμή που δεν συμβαίνει αυτό η ερώτηση είναι δυστυχώς μόνο μια: πρόκειται για συνένοχους ή απλά για βλάκες;
Ευτυχώς, το ειρηνικό Σύνταγμα κράτησε, παρά το γεγονός πως τα δακρυγόνα που ρίχτηκαν -θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι- βγάζουν έξω τον προϋπολογισμό του κράτους ;).
Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά αυτό που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ήταν η απουσία μιας συντεταγμένης παρουσίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Θέλω να πιστεύω ότι η απουσία είναι πρόβλημα κοινωνικό (ο κόσμος δεν πείθεται από την αλλοτριωμένη συνδικαλιστική ηγεσία) και όχι ζήτημα πελατειακό. Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπήρξε παρασκήνιο, αν και φοβάμαι ότι αυτή η σκέψη είναι μάλλον αφελής.
Σε κάθε περίπτωση, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι δυστυχώς μέρος του προβλήματος. Πρέπει το ίδιο να κατανοήσει την εγκληματική του πάχυνση όλα αυτά τα χρόνια, την πασιφανή έλλειψη ευαισθησίας και την αδιανόητη νεοπλουτίστικη συμπεριφορά του. Αν δεν το πράξει, τότε οφείλουμε να τους γυρίσουμε ακόμα περισσότερο την πλάτη.
Μετά το "Τολμήστε" των 32, που στην πορεία αυγάτισαν, σήμερα είδε το φως της δημοσιότητας η επιστολή των 51. Για την επιστολή των 32 έχω ήδη γράψει ότι δεν δικαιολογεί τον τίτλο της. Σε αυτό το μήκος κύματος κινείται και η νέα επιστολή των 51 επιφανών μελών της κοινωνίας. Για μιαν ακόμη φορά όλο το ανάθεμα ρίχνεται στο (Σ.Σ. όντως) σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος. Για μιαν ακόμη φορά η ελπίδα εναποτίθεται σε μια αόριστη κυβέρνηση εθνικής ενότητας (και τεχνοκρατών). Κάποιους από τους συντάκτες της επιστολής τους συμπαθώ ειλικρινά και πιστεύω ότι κοσμούν την επιχειρηματική κοινότητα.
Κάποιοι άλλοι όμως συμπεριφέρονται σαν να προσγειώθηκαν σήμερα στην Ελλάδα.
Ο Τάκης Αθανασόπουλος για παράδειγμα, πρώην πρόεδρος της ΔΕΗ. Ο άνθρωπος απέτυχε πλήρως στην αποστολή του να διορθώσει τα κακώς κείμενα στη ΔΕΗ και να μειώσει τη δύναμη των συνδικαλιστών. Όλοι θυμόμαστε την επιδρομή του Νίκου Φωτόπουλου στο γραφείο του κ. Αθανασόπουλου. Η εισβολή συνέβη (αν δεν απατώμαι) τον Ιούλιο του 2009. Παρόλα αυτά ο κ. Αθανασόπουλος δεν βρήκε την δύναμη να δηλώσει παραίτηση ή να συγκρουστεί με την ΓΕΝΟΠ. Παρέμεινε στη θέση του, αδύναμος και ατιμασμένος, για άλλους τρεις ολόκληρους μήνες και δεν παραιτήθηκε παρά μόνο όταν άλλαξε η κυβέρνηση.
Ας τολμήσουν λοιπόν να παραδεχτούν και τη δική τους συμβολή στις αστοχίες αυτού του κράτους, αυτού του συστήματος διακυβέρνησης, αυτής της κοινωνίας. Ας τολμήσουν να μιλήσουν στην πλειοψηφία των πολιτών και όχι σε μια μικρή κάστα. Όσο δεν το κάνουν, τόσο αδυνατίζουν την όποια δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασής τους και αυτοπεριορίζονται σε παρασκηνιακές διεργασίες.
ΥΓ. Η Μιράντα Ξαψά, συνυπογράφουσα την επιστολή των 51, είναι καλή ομιλήτρια, πάντα παλεύει. Όσο και αν διαφωνώ μαζί της, πρέπει να εκτιμήσω την σταθερότητα του λόγου της. Το μόνο που μοιάζει να λείπει σε ότι λέει είναι η έννοια "άνθρωπος". Σε αυτή την "λούμπα" φαίνεται πως έπεσε και το μανιφέστο των 51. Όταν η επιστολή αναφέρει (ειρήσθω εν παρόδω) ότι "για μια οικογένεια που ξοδεύει περισσότερα από τα εισοδήματά της, η λύση είναι η περικοπή όλων των περιττών δαπανών" θέλω να ελπίζω ότι δεν απευθύνεται στο 16,2% της ελληνικής κοινωνίας που πλήττεται από την ανεργία ή στα 2,2 εκ. πολίτες που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, με εισόδημα μικρότερο των 5.800€.
ΥΓ2. Αυτό που πρόκειται να συμβεί στο UK, προσέξτε το. Έρχεται απεργία στο δημόσιο τομέα, ένα καλό crash-test για την πολιτική πορεία της πάλαι ποτέ Γηραιάς Αλβιώνας και γιατί όχι της Ευρώπης.
ΥΓ3. Επαναλαμβάνω την πάγια άποψή μου ότι λαϊκισμός δεν είναι μόνο ότι χαϊδεύει τα αυτιά της μάζας, αλλά και ότι εκμεταλλεύεται τις φοβίες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου