Η αλήθεια είναι ότι διαφωνώ με πολλά απ’ όσα λέγονται, καθώς και με τον τρόπο που λέγονται. Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε μάθει να συνδιαλεγόμαστε, να θέτουμε προβληματισμούς και κατάλληλες ερωτήσεις, να δεχόμαστε το διαφορετικό. Μας έλκει η συνθηματολογία καθώς και η τάση να βαδίζουμε πάνω σε δεδομένες (και παρωχημένες) πολιτικές μανιέρες.
Δεν δίνω λευκή επιταγή στη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος, στους διοργανωτές-συντονιστές των θεματικών, στους «μουντζοχέρηδες» της πάνω πλατείας. Από την άλλη όμως θα συνεχίσω να πηγαίνω όσο μου επιτρέπουν οι επαγγελματικές και οικογενειακές μου υποχρεώσεις.
Θα πηγαίνω, μεταξύ άλλων, γιατί (κατά την ταπεινή μου άποψη) απομακρύνεται το φοβικό κλίμα που ανάγκαζε τόσους και τόσους έλληνες να σωπαίνουν πολιτικά και κοινωνικά, γιατί έως σήμερα φαίνεται πως από όλο το σκηνικό βγαίνει απομονωμένη (και κατ’ επέκταση να αποδυναμωμένη) η ακροδεξιά (αλλά και η ακροαριστερά), γιατί ο κόσμος της πλατείας μπορεί να αρχίσει να κατανοεί πόσο δύσκολο πράγμα είναι η δημοκρατία και δη η συμμετοχική (ή αλλιώς άμεση), γιατί οι συγκεντρώσεις ξυπνούν τα πλαδαρά πολιτικά κόμματα από την μεταπολιτευτική τους ραστώνη και τα αναγκάζουν επιτέλους να κινηθούν.
Πηγαίνω γιατί δεν υποτιμώ τη δυναμική που αναπτύσσει το εγχείρημα.
Δυναμική που δεν μπορείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια, αλλά υπάρχει, είναι εκεί και διαρκώς μεγαλώνει. Το Σύνταγμα είναι γκαστρωμένο, που θα ‘λεγε και ο Χ. Φλωράκης. Μπορεί να πρόκειται απλά για ανεμογκάστρι, μπορεί να γεννηθεί ένα μικρό τερατάκι, μπορεί όμως και να γεννηθεί ένα υγιές μωρό που με το πέρασμα των χρόνων ενδέχεται να βάλει κι αυτό το χέρι του στη δημιουργία του νέου κοινωνικού συμβολαίου που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται η χώρα.
ΥΓ. Πολλοί φίλοι βρίσκουν απωθητικό το χαρακτήρα των συγκεντρώσεων, δεν πείθονται από τα όσα συμβαίνουν. Δεν τους πιστώνω, ούτε τους θεωρώ συνυπεύθυνους για την κατάσταση της χώρας. Σέβομαι απολύτως την επιλογή τους. Οι γενικοί αφορισμοί υπέρ ή κατά των συγκεντρώσεων είναι κάτι που με θλίβει, αλλά και αυτό το θεωρώ κάτι εκ προοιμίου αδύνατο να αποφευχθεί. Εκεί όμως που εξοργίζομαι και δεν βρίσκω κανένα ελαφρυντικό είναι όταν διαβάζω ή ακούω εμπαθείς αναλύσεις και χαρακτηρισμούς. Πρέπει βέβαια να το πάρω απόφαση, η εμπάθεια δείχνει ανθρώπους εξαιρετικά εκνευρισμένους, ανθρώπους που φοβούνται ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, έδαφος που τόσο καλά νόμιζαν ότι είχαν κατά το δοκούν καλλιεργήσει. Έτσι Σταύρο;
ΥΓ2. Ήθελα ειλικρινά να ασχοληθώ με την επιστολή των 32 «διανοούμενων», όμως ο τίτλος με αποτρέπει. Όπως κ.κ. διανοητές θεωρείτε ότι οι μούντζες πρέπει να στραφούν πρώτα προς το πρόσωπο όσων τις αποτολμούν, έτσι και το «Τολμήστε» θα έπρεπε να φανερώνει και να αναδεικνύει τη δική σας τόλμη. Όμως δεν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου