Η κριτική μου αφορά μόνο αυτούς και όχι όλους όσοι τάσσονται για τον άλφα ή βήτα λόγο υπέρ του μεσοπρόθεσμου. Δεν αφορά επίσης, όσους εξαπατήθηκαν από τους συγκεκριμένους κυρίους. Ούτε αυτούς που (καλώς ή κακώς) ενεπλάκησαν, πίστεψαν ή ακόμα πατάνε πάνω σε παρόμοιες πολιτικοοικονομικές αξίες, αλλά πορεύονται με τιμιότητα και ηθική ακεραιότητα. Είπαμε όχι αφορισμούς και συλλογικές ευθύνες.
Αυτά τα μέλη της μικρής ομάδας, λοιπόν, είναι τόσο υπέρ των καλών λογαριασμών και του ξεπληρώματος στο ακέραιο των ευρωπαίων εταίρων που αναλογίζεσαι πόσο καλοί άνθρωποι είναι στη ζωή τους και πως αποκλείεται να εκμεταλλεύτηκαν και να "κερδοσκόπησαν" ποτέ επί καμιάς κατάστασης προκειμένου να αποκομίσουν ίδια οφέλη στην εξυπηρέτηση των φιλοδοξιών και ασχολιών τους, αποκλείεται να παραποίησαν στοιχεία και να σχετίζονται με τα greek statistics.
Ας σοβαρευτούμε. Επιτέλους, ειλικρίνεια please!
Δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο αποπληρωμής του χρέους, ούτε στην πολιτική αξιολόγηση του υφιστάμενου πλαισίου. Περισσότερο νοιάζονται για τη διαιώνιση του σημερινού status-quo, όπου οι περισσότεροι εξ' αυτών κατέχουν προνομιακή θέση ή/και διακριτό ρόλο στις εκφάνσεις του σημερινού πολιτικοοικονομικού πλαισίου. Για την ακρίβεια, ποντάρουν όχι ακριβώς στη διαιώνιση του όλου συστήματος, αλλά μάλλον στην συγκράτηση-αναδίπλωση αυτού του ακραίου και εγωιστικού μοντέλου, που ξεκίνησε πριν χρόνια από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, υιοθετήθηκε από τη σοσιαλδημοκρατία μέσω του τρίτου δρόμου και επιβάλλει την απορρύθμιση κανόνων και αξιών προς τέρψη ολίγων εκλεκτών.
Ας ομολογήσουν την αδυναμία τους, δεν πρόκειται κανείς να τους μειώσει για τον απολύτως κατανοητό και ανθρώπινο δισταγμό τους να επιδιώξουν ριζικές αλλαγές στην πλαδαρή και ως εκ τούτου εύκολα χειραγωγήσιμη δημοκρατία της χώρας.
Η Ελλάδα, όμως, μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Με ένα δημόσιο τομέα παραγωγικό και "έξυπνο". Με μια κοινωνία που εξοβελίζει το λαϊκισμό και φροντίζει να "εκπαιδεύεται δια βίου", χωρίς να πατά πάνω σε αφοριστικά, σκοταδιστικά αριστεροδεξιά τσιτάτα. Με πολίτες και θεσμούς ώριμους αρκετά, ώστε να θεσπίσουν τίμιους, ανθρωποκεντρικούς κανόνες που όλοι θα σέβονται και θα τηρούν ευλαβικά.
Οι αλλαγές χρειάζονται. Δεν θα γίνουν, όμως, με τον τρόπο που επιδιώκει η ανωτέρω μερίδα ανθρώπων.
Δεν πρόκειται να δούμε ουσιαστικές αλλαγές, αν δεν γίνει προηγουμένως κατανοητό αυτό που κατέστη σαφές το 1945, πως δηλαδή δεν βοηθάς ένα κράτος βυθίζοντας του το κεφάλι στην άμμο, αλλά αντιθέτως αφήνοντας το να αναπνεύσει, κάνοντας σεβαστά τα δικαιώματα του, έστω και υπό αυστηρή, αλλά ειλικρινή και ακέραια, επίβλεψη. Δεν βοηθάς ένα κράτος αν θεωρείς πως μπορείς και πρέπει να συνδιαλέγεσαι μόνο με λίγους εκλεκτούς ιθαγενείς, που θα φροντίσουν να επιβάλλουν τις απαιτούμενες "τιμωρίες" χωρίς όμως να αγγίξουν ούτε καν τα πλέον σαπισμένα κομμάτια της καθεστηκυίας τάξης.
Όσο εξακολουθούν οι προαναφερόμενοι, "καλοπροαίρετοι" κατά τα άλλα, πρωτοπόροι και εκσυγχρονιστές ταγοί της εγχώριας πολιτικής, να διατυμπανίζουν πως η χώρα απαρτίζεται από στρατιές κλεφτών και πως οι μεσοπρόθεσμες βλέψεις ενός κοντόθωρου οικονομικού σχεδιασμού είναι η μόνη σωτηρία για τους υπανθρώπους, τόσο οδηγούν την κατάσταση στα άκρα, οξύνουν τα πνεύματα και προσφέρουν κακές υπηρεσίες στον τόπο.
Λαϊκισμός δεν είναι μόνο ότι χαϊδεύει τα αυτιά της μάζας, αλλά και ότι εκμεταλλεύεται τις φοβίες της.
Θέλω να ελπίζω πως κάποιοι από αυτούς θα συνειδητοποιήσουν την ιστορική τους ευθύνη και θα ανακρούσουν πρύμνη, ζητώντας κι αυτοί με τη σειρά τους αλλαγές, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει προσωπική ζημία.
* η φωτό από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου