15 Ιαν 2011

Το σύνδρομο ΟΣΑΜΑ "Όχι Στην Αυλή Μου, Αλήτες"

Έβλεπα πριν μερικές εβδομάδες, στον Εξάντα, μια τρομακτική περιγραφή γύρω από την ιδιωτικοποίηση του νερού και τον αποκλεισμό-καταδίκη χιλιάδων ανθρώπων από επαρκή πρόσβαση σε νερό ικανοποιητικής ποιότητας.
Σκέφτηκα τότε, δεν ξέρω γιατί, το σύνδρομο NIMBY (not in my back yard) ή ελληνιστί, το σύνδρομο "όχι στην αυλή μου" ή υποκειμενιστί (sic) το σύνδρομο "ΟΣΑΜΑ" ήτοι "όχι στην αυλή μου, αλήτες". Είναι το σύνδρομο που υποτίθεται ότι καταλαμβάνει μεγάλη μερίδα πολιτών σε τοπικές κοινωνίες ανά τον κόσμο, με αποτέλεσμα να αντιτίθενται (οι πολίτες) στην κατασκευή και λειτουργία έργων διαφόρων μορφών ή/και στην υλοποίηση ποικίλων παρεμβάσεων. Το σύνδρομο πήρε αυτό το όνομα γιατί θεωρητικά οι πολίτες που αντιδρούν δεν θα είχαν πρόβλημα να γίνουν κάπου αλλού οι παρεμβάσεις. Αρκεί να μην γίνουν δίπλα τους.
Θα μπορούσα να αναφέρω μερικά παραδείγματα ΝΙΜΒΥ, αλλά δεν το κάνω. Και δεν το κάνω γιατί υπακούοντας πάντα στα κελεύσματα της δημοκρατίας πιστεύω ακράδαντα πως είναι στο χέρι καθενός ενδιαφερόμενου να πείσει μια κοινωνία (μεγάλη ή μικρή) για τα δίκαια των ισχυρισμών του ή για την σκοπιμότητα των έργων του. Όταν π.χ. οι κάτοικοι μιας περιοχής δέχονται την κατασκευή χωματερής στα εδάφη τους, ενώ σε μια άλλη δεν την θέλουν, πάει να πει πως κάτι έχει γίνει λάθος είτε στο σχεδιασμό του έργου, είτε στον χειρισμό της υπόθεσης, είτε στις προσλαμβάνουσες ήτοι στις αντιλήψεις των εκεί πολιτών.
Όμως για αυτό υπάρχουν τα λάθη, για να διορθώνονται. Και για αυτό βρίσκεται στην "υπηρεσία" μας η διαλεκτική, για βρίσκουμε κοινούς τόπους μέσα από αλλεπάληλες διελκυστίνδες λόγων.
Δυστυχώς, όμως, όπως σήμερα η λέξη "λαϊκισμός" έχει χάσει το νόημα και την στοχοθέτηση της, εκστομιζόμενη πλέον κατά δικαίων και αδίκων, έτσι και η έννοια του ΝΙΜΒΥ έχει γίνει λάστιχο. Πλέον, όποιος αντιδρά σε μια παρέμβαση κινδυνεύει να θεωρηθεί εχθρός της προόδου, κομπλεξικός κτλ, χωρίς επί της ουσίας να εξετάζεται το βάσιμο ή μη των αιτιάσεών του. Ή στον αντίποδα, κάθε έργο αξιοσημείωτου μεγέθους κινδυνεύει να χαρακτηριστεί "όνειδος" και πηγή όλων των κακών ενός τόπου.

Έβλεπα, όπως ανέφερα στην αρχή, τον Εξάντα και ανακάλεσα στην μνήμη μου άλλες πληροφορίες για τον μαρασμό ορισμένων περιοχών σε Ελλάδα και εξωτερικό εξαιτίας "αμφιλεγόμενων" επενδύσεων που δεν τήρησαν βασικούς κοινωνικοοικονομικούς και περιβαλλοντικούς κανόνες. Και τότε σκέφτηκα ότι μπορεί μια μεγάλη μερίδα επενδυτών να πάσχει και αυτή από το σύνδρομο ΝΙΜΒΥ εξαιτίας επενδύσεων που οι ίδιοι κάνουν. Πόσα άραγε κορυφαία στελέχη της δημόσιας διοίκησης ή του επενδυτικού κόσμου έχουν δεχθεί την κατασκευή "αμφιλεγόμενων" και "βρώμικων" έργων "δίπλα στην αυλή τους";   
Για αυτό λέω δημοκρατία, σεβασμός στους κανόνες, απόλυτη διαφάνεια και διάλογος επί τεκμηριωμένων και σφαιρικών απόψεων. Από όλους και για όλα! 
Και ιδίως από τους "μεγάλους" και τους "γνωστικούς" προς τους "μικρούς" και τους "αμόρφωτους". Μόνο έτσι το ΝΙΜΒΥ θα θεραπευτεί. Μόνο έτσι η ελληνική κοινωνία θα αποκτήσει συνοχή και θα χαράξει κοινή πορεία. Σε διαφορετική περίπτωση οι fast-track εμμονές θα φέρουν μεγαλύτερη ένταση, μεγαλύτερη καθυστέρηση, και μετατροπή του ΝΙΜΒΥ σε ΒΑΝΑΝΑ (build absolutely nothing anywhere near anything).

Δεν υπάρχουν σχόλια: