Το 2006 λοιπόν, έφτασα στην αιώνια πόλη, λίγες μέρες μετά την απαγόρευση του καπνίσματος. Μου έκανε εντύπωση η πειθαρχία των Ούνα Φάτσα Ιταλών. Όπως με ενημέρωσαν οι ιταλοί φίλοι μου, μια μέρα μετά την απαγόρευση όλοι οι καπνιστές συσσωρεύονταν πειθήνια έξω από καταστήματα και μπαρ, κάπνιζαν γρήγορα το τσιγαράκι τους (έως την γόπα) και επέστρεφαν στην ζέστη των δημόσιων χώρων (μην ξεχνάμε ότι η απαγόρευση ξεκίνησε τον χειμώνα σε μια χώρα αρκετά πιο βόρεια από την Ελλάδα). Δεν άνοιξε μύτη, δεν τέθηκε θέμα επιβολής του νόμου, δεν υπήρξαν ειδικοί μηχανισμοί επιφορτισμένοι με την διατήρηση της «τάξης».
Πέντε χρόνια μετά, το 2011, εννοείται ότι δεν υπάρχουν παρεκκλίσεις. Όλοι έχουν πλήρως συμβιβαστεί με τον κανόνα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι γείτονες σταμάτησαν να καπνίζουν.
Στην Ελλάδα ο πρώτος νόμος, έδωσε πάσα στον δεύτερο και αυτός μεταλαμπάδευσε την αταξία στον τρίτο, χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χρειαστούν μερικοί ακόμη, απλά και μόνο για να ισχύσει παραφρασμένο το ρητό «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα χρόνια κοσκινίζει (και φτιάχνει νόμους)».
Δεν θεωρώ ότι είμαστε περισσότερο θεριακλήδες. Δεν θεωρώ ότι δεν μπορούμε να σβήσουμε το τσιγάρο σε κλειστούς χώρους επειδή καπνίζουμε «σαν Τούρκοι». Ακόμα και οι Τούρκοι σέβονται το νόμο.
Αυτό που λείπει είναι η κοινή λογική εκ μέρους των κυβερνήσεων, καθώς και η στοιχειώδης δυνατότητα να πείσουν για αυτά που ψηφίζουν και εξαγγέλλουν. Λείπει επίσης από τους Έλληνες ο σεβασμός προς την Πολιτεία, πράγμα που διαχέεται σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής ζωής. Δεν τους αδικώ. Οι κυβερνήσεις έκαναν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να πείσουν πως οι νόμοι είναι πάντα για τους άλλους και ποτέ για τους «ημέτερους», τους «ισχυρούς», τα «γαλάζια ή πράσινα παιδιά».
Προσωπικά αν και καπνιστής, συμφωνώ με την απαγόρευση σε όλους τους δημόσιους χώρους, με την εξαίρεση των μπαρ και γενικά των κέντρων διασκέδασης όπου δεν σερβίρεται φαγητό. Εκεί θα μπορούσε και θα έπρεπε να υπάρχει δικαίωμα επιλογής (παράλληλα με τη δυνατότητα «εξαγοράς» του δικαιώματος στο καπνίζειν). Όπως γίνεται για παράδειγμα στο Βέλγιο και αρκετές άλλες χώρες της ΕΕ.
Αλλά με τόσους φωστήρες, τόσα «αμερικανάκια» χωμένα στην πολιτική σκηνή του τόπου, τόσους πονηρούς πολιτικάντηδες, τόσο σαθρή δημόσια διοίκηση, τόσο διαβρωμένη ελληνική κοινωνικότητα, τόσους αρειμάνιους ψευδόμαγκες, τόσο μεγάλο κενό στην ανάδειξη κοινών αξιών, και τόσο μεγάλο χάσμα στην πιθανότητα σύναψης ενός ελάχιστου κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ πολιτείας και λαού, θα δείτε ότι και ο νόμος Λοβέρδου θα καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων.
Ανάβω ένα τσιγάρο στην μακρινή Σιένα και αποτίω φόρο τιμής στην ελληνική βλακεία. Στην υγειά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου