Το κακό με τη θεματολογία hashtag είναι πως εξαντλείται στην επικαιρότητα, ή με άλλα λόγια βρίσκει την κορύφωσή της παράλληλα ή λίγο μετά την αναγγελία ενός γεγονότος, για να σβήσει στη συνέχεια υπό το βάρος άλλων πιο επίκαιρων γεγονότων, τα οποία με τη σειρά τους γίνονται αφορμή ή αιτία για νέους "χασταγκάμπιλε" τίτλους.
Υπάρχουν βέβαια από την άλλη ορισμένα κρίσιμα και απολύτως θετικά γεγονότα, γύρω από την τουιτερική κινητοποίηση των ελλήνων. Καταρχήν αφορά και εκπορεύεται από ένα διόλου αμελητέο μέρος της ελληνικής κοινωνίας (όχι μεγάλο), το οποίο διαθέτει υψηλότερο επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων σε σχέση με τον ελληνικό μέσο όρο, μικρότερο μέσο όρο ηλικίας σε σχέση με το σύνολο της χώρας, μεγαλύτερη διάθεση να αλλάξει "κακώς κείμενα". Πρόκειται με άλλες λέξεις, για ένα κομμάτι του λαού που δεν μπορεί να αγνοηθεί από τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες της χώρας.
Επιπλέον και ανεξάρτητα από το #noJusticegr, η συνεχής ανταλλαγή γνώσεων και πληροφοριών, με τη μορφή τιτιβίσματος σε σχεδόν real time χρόνο, "καλλιεργεί" μια νέα κουλτούρα που υπό προϋποθέσεις μπορεί να κάνει πράξη την παράφραση του ρητού "λαός μορφωμένος (και ενημερωμένος), ποτέ νικημένος (και εξαπατημένος)".
Η συνεχής αμφισβήτηση του σημερινού πολιτικού εξαμβλώματος (της υποτιθέμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας) εντός του ζεστού κόλπου ενός "γαλάζιου καναρινιού", έρχεται επιπλέον σαν αντίδοτο στην σημερινή (συν)ενοχική ή/και αμήχανη ή/και ανίκανη δημοσιογραφία. Αναδεικνύονται κείμενα, αποσυνθέτονται άλλα, δημιουργούνται νέα, μέσα σε μόλις 140 χαρακτήρες.
Όντας νέος στο τιτίβισμα παραμένω ακόμα σχετικά αδρανής, βλέποντας και μαθαίνοντας για το εργαλείο που εν πρώτοις ξενίζει για την λιτότητα και τον καταιγισμό των σκέψεων, στη συνέχεια όμως σε κερδίζει για την αμεσότητά του και την ουσιαστική δημιουργία ενός άτυπου δικτύου όχι υποτιθέμενων "αλά facebook φίλων", αλλά πραγματικών "συνοδοιπόρων".
Το στοίχημα είναι να παραμείνει ο δυναμισμός μιας κρίσιμης μάζας ελλήνων τουιτεράδων (που σίγουρα δεν είναι ένα ομογενοποιημένο σύνολο) και γενικά σοσιοδικτυωμένων, όμως λείπουν κάποια στοιχεία για να περάσει αυτό το άτυπο κίνημα σε ένα επόμενο στάδιο (αν μπορεί και όποτε το επιθυμεί). Λείπει ακόμα η πολιτικοποίηση (πέρα και μακριά από κόμματα) των δράσεων και αντιδράσεων, καθώς και μια ξεκάθαρη Βαστίλη. Ποια είναι τα τείχη που πρέπει να πέσουν, ποιες είναι οι αλλαγές που πρέπει να κυνηγηθούν, ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να "εξοστρακιστούν" και πως ελέγχονται οι "καλές προθέσεις" όσων θα επιχειρήσουν να πάρουν τη θέση τους, ποια θα είναι η στάση και κίνηση των δικτυωμένων πολιτών μακριά από τα πληκτρολόγια τους;
Θα μου πείτε ότι αυτές οι απαντήσεις δεν μπορούν και ίσως δεν πρέπει να δοθούν μέσα από το δίκτυο συμμετεχόντων στα "χασταγκαρίσματα". Συμφωνώ για τώρα. Κάποια στιγμή, όμως, και δοθείσης της εξωφρενικής κατάστασης που επικρατεί στην πολιτική, δικαστική, οικονομική ζωή του τόπου κάποια στιγμή είναι πολύ πιθανό να τεθούν τα συγκεκριμένα ερωτήματα και να ζητηθεί μια απάντηση επί του πρακτέου. Και τότε θα πρέπει να είμαστε σε θέση να δώσουμε απαντήσεις, προτείνοντας και όχι απλά καταλύοντας. Σε διαφορετική περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος να δούμε απλά την αλλαγή του Μπεν-Άλι με τον Γκανουτσί.
Ας μην προτρέχουμε, αλλά ας το έχουμε υπόψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου