Μπορεί το μνημόνιο να ψηφίστηκε το 2010, αλλά το 2011 ήταν η χρονιά που η οικονομική κρίση έδειξε για καλά τα δόντια της και εμφάνισε το μίγμα ανεπάρκειας-μωρίας-αναλγησίας που διέπει το πρόγραμμα "διάσωσης" της χώρας και γενικότερα της ευρωζώνης. Το μεσοπρόθεσμο, η συμφωνία της 21ης Ιουλίου, η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, είναι δόσεις μπαχαρικών σε ένα φαγητό που το πρόβλημά του δεν είναι η έλλειψη αρτυμάτων αλλά το ότι έχει καεί και κανείς δεν εμφανίζεται διατεθειμένος να το βγάλει απ' τη φωτιά. Όλος ο χρόνος λοιπόν ένα βασανιστικό τσουρούφλισμα της κοινωνικοοικονομικής πολιτικής.
Τα όσα διαδραματίστηκαν στο Σύνταγμα ήταν επίσης ένα ζήτημα που μένει στο μυαλό την χρονιά που πέρασε. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι εγχώριοι διαμαρτυρόμενοι βρήκαν κι αυτοί θέση στα πρόσωπα της χρονιάς κατά το Time. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως παρά το θολό πολιτικό διακύβευμα των συγκεντρώσεων στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και αλλού, η λαοσύναξη έθεσε για πρώτη φορά εδώ και καιρό καίρια διλήμματα και ερωτήματα σε όλους όσοι συμμετείχαν ή απείχαν, σε όλους όσοι συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν. Δεν θα επεκταθώ άλλο. Έχω γράψει κάτι σχετικό εδώ.
Θα γράψω όμως κάτι παραπάνω για τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στο Σύνταγμα στις 28 και 29 Ιουνίου, όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά γιατί εκεί δημιουργήθηκε μετά από πολλά πολλά χρόνια ένα νέο σημείο καμπής στις σχέσεις διαδηλωτών και αστυνομίας. Τα όσα έζησα από πρώτο χέρι αλλά και τα όσα διαδραματίστηκαν σε κάθε γωνιά του αττικού κέντρου έδειξαν πως η αστυνομία και κατ'επέκταση οι επικεφαλής της θεώρησαν ως εχθρούς του πολιτεύματος κάθε πολίτη που βάδιζε εκείνες τις μέρες και ώρες στην περιοχή. Όσοι επέτρεψαν αυτό το χάλι θα το βρουν μπροστά τους, είτε από την μια είτε από την άλλη πλευρά.
Μου έχει ακόμα αποτυπωθεί η πεποίθηση πως η περσινή χρονιά ήταν θα έλεγες αφιερωμένη στον άγιο νομοσχέδιο. Έναν άγιο που "αγιοποιήθηκε" μόνο και μόνο εξαιτίας της ευκολίας με την οποία "μανατζάριζε" τα αμνοερίφιά του, τα αποκαλούμενα "συγκυβερνώντες βουλευτές". Με εξουθενωτικό ρυθμό έβγαιναν τα νομοσχέδια. Ακόμα και ειδικοί δεν προλάβαιναν να τα διαβάσουν και να αποκρυσταλλώσουν άποψη. Όχι όμως και τα τζιμάνια βουλευτές της κυβέρνησης, που ψήφιζαν νυχθημερόν και ελαφρά τη καρδία κάθε νομοσχέδιο, κάθε τροπολογία της τελευταίας στιγμής. Εκ των υστέρων ένας εξ'αυτών ισχυρίστηκε ότι δεν ήξερε τι ψήφιζε. Μικρό το κακό. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για το περιεχόμενο των νομοθετημάτων, όπως ακριβώς δεν έχουν ιδέα για την τιμή και την ευθύνη που τους έχει δώσει ο ελληνικός λαός εκλέγοντάς τους να ασκήσουν την λεγόμενη και πρώτη εξουσία ήτοι τη νομοθετική. Για κάποια από τα νομοσχέδια, και δη τα περιβαλλοντικά, έχω εκφέρει σχετική άποψη.
Κάτι άλλο που μου προξένησε ειλικρινή απορία την περασμένη χρονιά είναι η εξαφάνιση του δημάρχου Αθηναίων. Έχουμε κρίση, οι δυνάμεις κάθε δημάρχου έστω και καλλικρατικού είναι περιορισμένες. Θα περίμενα όμως το 2011 να δω μια τουλάχιστον συμβολική κίνηση εκ μέρους του δημάρχου που να πιστοποιεί την αλλαγή σελίδας και να διαβεβαιώνει πως ο δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας παραμένει συνήγορος όλων των πολιτών. Δεν το είδα. Αντιθέτως ο δήμαρχος έπεσε στην λούμπα της αδράνειας και της στριφνής διαχείρισης των μεγάλων -είναι αλήθεια- προβλημάτων στην διοίκηση. Κάποιοι κακοπροαίρετοι φωνάζουν ότι ο κ. Καμίνης δεν αντέχει την πίεση, ότι έχει παραδώσει τα κλειδιά του δήμου στον αντιδήμαρχο δημ.αστυνομίας κλπ. Τι να πω! Εύχομαι να διαψευστούν αυτές οι φήμες το 2012.
Θα ήθελα να γράψω ότι σημαντική ήταν και η παράδοση της πρωθυπουργίας από τον Γιώργο Παπανδρέου, τόσο για αυτά που συμβόλιζε, όσο και για αυτά που δρομολογεί. Έχουμε όμως καιρό μπροστά μας. Το 2012 είναι το έτος που θα κρίνει τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα βαθύτατα γερασμένο και σαπισμένο λες και δεν ζει ανθρώπινη αλλά σκυλίσια ζωή (λέγεται ότι ένας χρόνος ζωής του ανθρώπου αντιστοιχεί σε επτά του σκύλου), όμως θα κάνουν λάθος όσοι βιαστούν να ξεγράψουν τον ΓΑΠ (ως γνωστό, στο αίμα του τρέχει γνήσια παπανδρεϊκό αίμα με ότι αυτό συνεπάγεται για το γάντζωμα στην εξουσία ή/και σε θέσεις κλειδιά). Και θα κάνουν μεγαλύτερο λάθος όσοι πιστέψουν ότι το πρόβλημα είναι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και όχι η απίστευτα μεγάλη διάβρωση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.
Το σημαντικότερο της χρονιάς, κατ'εμέ, δεν είναι ένα γεγονός αλλά ένα μίγμα συναισθημάτων. Συναισθημάτων που το 2011 άφησε στους έλληνες ή τουλάχιστον στην μεγαλύτερη μερίδα των συμπολιτών μας. Ζαλισμένος είναι ο κόσμος. Παραπατάει πάνω σε ένα τρεμάμενο παρόν που ανηφορίζει απότομα σε ένα δύσβατο -καλυμμένο με πυκνή ομίχλη- μέλλον. Γίνεται έτσι έρμαιο υπεραπλουστευτικών ερμηνειών. Πολώνεται ο κόσμος, σιγά αλλά σταθερά. Μανιχαϊσμός είναι το κύριο συναίσθημα, άσπρο-μαύρο παντού. Και σε αυτό το πλαίσιο, πολλοί ψάχνουν το μέλλον κοιτώντας προς τα πίσω. Κι αφήνουν να αναπτυχθεί μέσα στα ζωτικά όργανα της σύγχρονης κοινωνίας μια στρεβλή εθνοπατριωτική, υπερορθόδοξη και υπερσυντηρητική φλεγμονή. Από την άλλη, η αλληλεγγύη και η συμπόνια είναι αισθήματα που δεν έχουν χαθεί. Το 2011 πολλές πρωτοβουλίες αναπτύχθηκαν υπερτοπικά, σε γειτονιές αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Να κάτι που μπορούμε να καλλιεργήσουμε το 2012.
Πέρα από αυτά που μας αφήνει το 2011, υπάρχει κάτι που πήρε μαζί του χωρίς να πρέπει. Αναφέρομαι στο μεγάλο στοίχημα που χάσαμε. Το δημοψήφισμα. Την πεμπτουσία της δημοκρατίας. Που μπορεί να άλλαζε ραγδαία όχι απλά το εγχώριο πολιτικό σκηνικό, αλλά και την ευρωπαϊκή πορεία. Αμήχανη, φοβισμένη και παντελώς ανέτοιμη η αριστερά κλώτσησε την χρυσή ευκαιρία. Φοβάμαι ότι δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τι πετάξαμε, ελαφρά τη καρδία. Η Daily Telegraph ίσως κατάλαβε κάτι περισσότερο, αν και ηρωοποίησε τον λάθος άνθρωπο.
Τα παραπάνω είναι αυτά που θεωρώ ότι μένουν από τη χρονιά που φεύγει. Και φοβάμαι ότι δεν έχω να γράψω κάτι αισιόδοξο για το 2012 παρά μόνο μιαν ευχή: να παραμείνουμε άνθρωποι.
ΥΓ. Κάθε απολογισμός συνηθίζεται να τελειώνει με κωμικά ή/και τραγικά συμβάντα. Τέτοια που άλλες φορές προκαλούν γέλιο, άλλες δάκρυ, αλλά που σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι τραγέλαφοι συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά. Δεν θα μπορέσω να τους καταγράψω όλους. Μερικές κωμικοτραγικές στιγμές που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό είναι οι εξής (σε τυχαία σειρά):
- Τα έργα στον ηλεκτρικό επιτέλους ολοκληρώθηκαν
- Ο Γκλέτσος στήνει κώλο για ανεμογεννήτριες
- Το ΚΚΕ εκφράζει την οδύνη του για τον χαμό του "ηγέτη" της Β.Κορέας
- Ο Χωμενίδης αυτοκτόνησε διαδικτυακά
- Η παιδική χαρά (το λες και κυβέρνηση) Παπαδήμου, χωρίς άλλα σχόλια
- Η τιτανομαχία διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ (σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες θα κερδίσει αυτός που θα μιλήσει -και άρα θα εκτεθεί- λιγότερο. Στην περίπτωσή τους η σιωπή είναι χρυσός)
- Ο Εφραίμ μπήκε στη φυλακή αν και αθώος (κατά τον ΣΚΑΪ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου