Τα πράσινα στρατόπεδα και οι αναμνήσεις από τη θητεία...

Χθες ανακοινώθηκε το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ των Υπουργείων Π.Ε.Κ.Α και ΕΘ.Α για δημιουργία "πράσινων στρατοπέδων". Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός, στην κρίση όσων διαβάσουν το μνημόνιο, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη περισσότερο νόημα έχει το άμεσο "πρασίνισμα" των δραστηριοτήτων και σε δεύτερη μόνο φάση των κτιρίων.
Θυμήθηκα, όμως, με αφορμή το μνημόνιο λίγα πράγματα από τη θητεία μου ως έφεδρος αξιωματικός στη σχολή εφέδρων αξιωματικών ΣΕΑΠ (ή αλλιώς Σήμερα Είσαι Αύριο Πεθαίνεις) και στη μονάδα πεζικού στο Μανταμάδο Λέσβου ή Μανταμαύρο για όσους έχουν περάσει από εκεί. Θυμήθηκα λοιπόν το σκουπιδομάνι που πετάγαμε σε κάθε άσκηση ή μετά από κάθε γεύμα. Επανέφερα στη μνήμη μου τα ορυκτέλαια που χύνονταν δεξιά και αριστερά κατά τη συντήρηση των οχημάτων παντός είδους (Στάγιερ, Καναδέζες, BMP κτλ). Θυμήθηκα ακόμη τη φωτιά που ξέσπασε δίπλα στο πεδίο βολής του τάγματος όταν ένας μόνιμος αρχιλοχίας (πραγματικά γιωτάς) έριξε με το βομβιδοβόλο Μ79 και αντί να σημαδέψει το στόχο βάρεσε "στο γάμο του καραγκιόζη", στην παρακείμενη δασική έκταση.
Και αφού θυμήθηκα όλα τα παραπάνω, σκέφτηκα μερικά ακόμη για τα απανωτά σκοπέτα των φαντάρων (κάποια στιγμή τους πήγε 10 μέσα-1 δίωρη), τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής (μάλιστα στο στρατό παρατηρείς το μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο να βρίσκεις κόπρανα ακόμα και στο ταβάνι της καλλιόπης), τα μαζικά κρούσματα γαστρεντερίτιδας 1-2 φορές το χρόνο, την οικτρή ποιοτική στάθμη αρκετών στελεχών (ιδίως ΕΠΟΠ, ΕΠΥ, ΕΜΘ, ΣΜΥ δηλαδή το 70-80% των μονιμάδων), την απάλευτη μιζέρια ορισμένων οπλιτών και στελεχών που μιμούνται εντός του στρατού το μοτό "ο θάνατος σου η ζωή μου", μερικά τσογλάνια δόκιμους που μόλις πήραν ελάχιστη εξουσία απέδειξαν πόσο κομπλεξικοί είναι, το στοίχημα στο φαγητό (αν έχεις τύχη θα πέσεις σε καλό μάγειρα και το τέταρτο γραφείο θα υπεξαιρεί λιγότερο από το 15% του ποσού που πάει για ώνια), τις πρωινές αναφορές όπου σε δύναμη 150 ατόμων με το ζόρι εμφανίζονταν 10-15, και το τρελό αραλίκι στα φυλάκια (όπου σε ένα εξ΄αυτών κατάφερα να πάρω 11 κιλά σε 2 μήνες, καθότι η μόνη ασχολία ήταν φαΐ, διάβασμα, πάλι φαΐ και έλεγχος μη τυχόν σκάσει καμιά έφοδος του διοικητή). Θυμάμαι τέλος ένα μεγάλο λαμόγιο, σειρούλα στη ΣΕΑΠ, που έπινε ένα ειδικό φαρμακευτικό σκεύασμα ώστε να κοκκινίζουν τα κόπρανά του. Το λαμόγιο ακολουθούσε συνέχεια τη διαδρομή αναρρωτήριο-νοσοκομείο, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να γίνει δόκιμος και "σκίστης" όπως έμαθα στη συνέχεια.     
Πέρα από αυτά όμως θυμάμαι και αρκετές καλές στιγμές! Τους 3 κολλητούς που απέκτησα στη ΣΕΑΠ και είμαστε ακόμα "κώλος βρακί", μάλιστα ένας από αυτούς έγινε κουμπάρος μου. Τον πρωινό καφέ από αυτόματο μηχάνημα, που πίναμε δίπλα από το Στάγερ στις 6 το πρωί μετά από διανυκτέρευση στο φυλάκιο 880 της ΣΕΑΠ, τους αγώνες μπιλιάρδου στο μοναδικό σαλούν μπαρ του Μανταμάδου, όπου 50 στρατέοι σαλιάριζαν τις 3 μοναδικές -σε ηλικία γάμου- χωριατοπούλες, τους αγώνες ποδοσφαίρου σε αυτοσχέδιο γήπεδο, Κυριακή μεσημέρι κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου (πλάκα πλάκα τις χειρότερες υπηρεσίες, κυριακές αργίες, τις έκαναν πάντα δόκιμοι), το γεγονός πως από το στρατό βγήκα (θέλω να πιστεύω) μόνο με καλές ή αδιάφορες σχέσεις και όχι με κακές (εξάλλου δεν έβγαλα ποτέ κανέναν στον τάκο).
Τελικά αν γυρίσω πίσω το χρόνο θα πω πως μάλλον καλά πέρασα και ας μην ήταν "πράσινα" τα στρατόπεδα. Αλλά ρε αδερφέ, έφαγα τόσα "πράσινα" (μαρούλι και λάχανο) εκεί μέσα, που τώρα ούτε να τα δω!!!