Σαν σήμερα...

Έχω αναφέρει σε προηγούμενο post την ιστοσελίδα sansimera.gr, η οποία περιέχει στοιχεία για γεγονότα που συνέβησαν "σαν σήμερα" πριν από δυο, πενήντα ή εκατοντάδες χρόνια. Σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, όχι μόνο γιατί θεωρώ υποχρέωση όλων των πολιτών να γνωρίζουν ιστορία (αυτό μπορεί να συμβεί μέσα από το διάβασμα ορισμένων βασικών βιβλίων ιστορίας), αλλά πολύ περισσότερο γιατί μέσα από τα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα πολλά πολλά χρόνια πριν, μπορούμε να ταξιδέψουμε νοερά στο χρόνο και να κάνουμε υπέροχες σκέψεις και συνδέσεις, συνθέσεις και αποσυνθέσεις γύρω από τα συμβάντα.
Για παράδειγμα, μπορούμε να μπλέξουμε τα γεγονότα που συνέβησαν "σαν σήμερα", 14 Οκτωβρίου, με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα λίγες μέρες πριν, και να καταλήξουμε σε μια ιστορική -και ίσως διδακτική- ανακατωσούρα.

14 Οκτωβρίου 1863, λοιπόν, γεννιέται ο Άλφρεντ Νόμπελ, το όνομα του οποίου έλαβε η ύψιστη διάκριση για έναν άνθρωπο, το βραβείο Νόμπελ. Βέβαια, αν ο Νόμπελ διήγαγε βίο αγγέλου, πιθανότατα δεν θα είχε "εφεύρει" τον δυναμίτη, ούτε θα έκανε τόσο μεγάλη περιουσία ικανή να χρηματοδοτεί το ίδρυμα Νόμπελ και τα ομώνυμα βραβεία. Θα χάναμε έτσι τον δυναμίτη ή μάλλον, θα καθυστερούσαμε την εμφάνισή του και θα κερδίζαμε ενδεχομένως πολλές χιλιάδες ζωές.
Εξάλλου, για ποιο Νόμπελ μιλάμε άραγε; Το Νόμπελ ειρήνης που δόθηκε πέρυσι στον Μπάρακ Ομπάμα και πιο παλιά στον Κίσινγκερ, ή το Νόμπελ Οικονομίας που δόθηκε φέτος, στις 11 Οκτωβρίου στους καθηγητές, Πισαρίδη, Μόρτενσεν και Ντάιαμοντ, οι οποίοι αν καταλαβαίνω καλά τα όσα γράφει ο Guardian, προτρέπουν σε περαιτέρω "ευελιξία" της αγοράς και περικοπή των παροχών στους ανέργους;
Εδώ που τα λέμε, οφείλω να ομολογήσω πως δεν αρέσει μόνο σε μένα να κάνω παιχνίδια με ιστορικά γεγονότα και ημερομηνίες. Υποθέτω πως αυτό συμβαίνει και στους "εκλέκτορες" του βραβείου Νόμπελ. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τη βράβευση των συγκεκριμένων καθηγητών, εν μέσω οικονομική κρίσης που υποδηλώνει τις αστοχίες της ανεξέλεγκτης αγοράς, παρά μόνο αν δεχθώ πως έγινε για να τιμηθεί εμμέσως η Μάργκαρετ Θάτσερ, που στις 13 Οκτωβρίου 2010 έκλεισε τα 85 της χρόνια.
Αν η απέθαντη καταφέρει να ζήσει έως το 2025, να υποθέσω ότι το Νόμπελ Οικονομίας θα κατευθυνθεί στον Τζον Γουίλιαμς, τον θεωρητικό του νεοφιλελευθερισμού (αν ζει και αυτός έως τότε);

ΥΓ. Λίγα ακόμα λόγια με βάση το χθεσινό post: Ο θάνατος, ο μέγας άγνωστος, βρίσκεται παντού γύρω μας, κάθε δευτερόλεπτο που περνά ακονίζει το δρεπάνι του με τις ψυχές παρελθόντων πλέον προσώπων. Προκαλεί, όμως, σοκ μόνο όταν εμφανιστεί σε μαζική κλίμακα ή στο οικείο μας περιβάλλον. Και μπορεί όλοι να συμφωνούν πως η ζωή συνεχίζεται για όσους μένουν πίσω, όμως θεωρώ πως κάθε θάνατος γνωστού ή αγνώστου, αγαπητού ή μισητού προσώπου κόβει ένα μερίδιο από την ψυχή μας. Κάποιες φορές το μερίδιο είναι επιδερμικό και μικρό όσο ένα κουάρκ, άλλες φορές είναι μεγάλο και αφήνει κενό. Σε αυτά τα κενά πατάνε οι ανησυχίες και οι φόβοι μας για την "επόμενη μέρα", σε αυτές τις τρύπες βρίσκουν κατάλληλο περιβάλλον να αναπτυχθούν τα ζιζάνια της άρνησης, της αυτοκατάργησης, της απομόνωσης, της κατάθλιψης. Μέχρις ότου βρούμε και πάλι τη δύναμη να προκαλέσουμε -μέσω ενός ερασιτεχνικού καθαρά προσωπικού by-pass- την παράκαμψη του κενού και την ψυχική μετάβαση σε πιο ευχάριστες καταστάσεις. Κάποιοι δεν μπορούν ποτέ να ξεπεράσουν την απώλεια, αλλά ποιος άραγε μπορεί να τους κατηγορήσει; Αν και δεν ανήκω στην τελευταία κατηγορία, σκέφτομαι με πόνο ψυχής τα συγγενικά πρόσωπα του Γιάννη και φέρνω στη μνήμη μου τη φρίκη που βίωσε η μητέρα μου, όταν κλήθηκε στο νεκροτομείο να αναγνωρίσει και αναλάβει το τελευταίο "στόλισμα" μιας μακρινής μου ξαδέρφης, ετών 20, πριν από περίπου 20 χρόνια. Ο χρόνος πέρασε για όλους όχι όμως για την μάνα και τον πατέρα της.
Αλλά τι λέω; Η ζωή "που περνά και χάνεται" μας εκπλιπαρεί όλους να τη ζήσουμε όπως της αξίζει. Κάθε χτύπημα, όσο σκληρό και αν είναι, επιβάλλει να ξανασηκωθούμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας, το χρωστάμε σε αυτούς που έφυγαν. Για πάντα...