Έχω κάθε λόγο να χαίρομαι για αυτή την εξέλιξη. Η Ελλάδα απέφυγε να εγκαταστήσει στα εδάφη της μια μονάδα που συναντάται μόλις σε δυο χώρες του κόσμου (Ιαπωνία και Πακιστάν), που εμφανίζει ιδιαίτερα υψηλό ρίσκο ατυχήματος, που η προστιθέμενη αξία της για την οικονομία της χώρας θα ήταν ελάχιστη, που δεν θα κάλυπτε τις ανάγκες ηλεκτρισμού της χώρας αλλά της Ιταλίας, που οι θέσεις εργασίας σε αυτή θα ήταν ελάχιστες.
Υπάρχουν ορισμένα καλά μαθήματα που βγαίνουν από αυτή την περιπέτεια, την βγαλμένη από τα παραμύθια της Ανατολής, τα οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας:
1. Θα περίμενε κανείς για ένα έργο τόσο "μεγάλης σημασίας" (για κάποιους υπουργούς και στελέχη της κυβέρνησης), προϋπολογισμού μάλιστα 2,5 δις, να υπάρχει ένα σύστημα άμεσης παρακολούθησης της προόδου με απευθείας επαφές στελεχών των δυο συμβαλλομένων (ελληνικό κράτος - επενδυτές Κατάρ). Αντ' αυτού μάθαμε πως η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των δυο υπουργών έγινε δια αλληλογραφίας, δείγμα της κακής συνεργασίας μεταξύ των εταίρων.
2. Η γραφειοκρατία δεν ευθύνεται στο ελάχιστο για την αναστολή της επένδυσης παρά το όσα ενδέχεται να ακουστούν. Σε ένα μόλις μήνα είχε εκδοθεί άδεια παραγωγής από τη ΡΑΕ, πράγμα ιδιαίτερα περίεργο αν σκεφτεί κανείς α) τον χρόνο που περνά για άλλα μικρότερα και καθαρότερα έργα, β) το γεγονός πως η ΡΑΕ θα έπρεπε να προβληματιστεί διπλά για τη συγκεκριμένη επένδυση καθότι δεν περιλαμβάνεται στον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας. Με τόσο γοργές κινήσεις προχώρησε και η θετική γνωμοδότηση για την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, παρότι ουδέποτε κατατέθηκε η Μελέτη Επικινδυνότητας, η οποία θα έπρεπε να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ΜΠΕ. Μηδενική ενοχή για την "γραφειοκρατία", λοιπόν, πλήρης ενοχή για την προχειρότητα του σχεδιασμού. Αν και εδώ που τα λέμε, ίσως τελικά χρειάζεται λίγη "γραφειοκρατία" μπας και συγκρατεί λίγο κάποιους "ταύρους εν υαλοπωλείο".
3. Ο Πρωθυπουργός της χώρας θα έχει κάθε λόγο να αισθάνεται εξοργισμένος με την εξέλιξη, καθότι την προηγούμενη Παρασκευή εμφανίστηκε στη Βουλή να υπερασπίζεται την προστιθέμενη αξία της επένδυσης, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση (δείτε σελ. 34 στο λινκ) του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτω ότι η οργή του θα αφορά κυρίως τους κ.κ. Παμπούκη και Κουβέλη, που χειρίστηκαν το ζήτημα και πλέον βγαίνουν πολιτικά ζημιωμένοι από την εξέλιξη. Ιδίως ο κ. Παμπούκης, που αν ήμουν στέλεχος αντιπάλου κόμματος δεν θα έχανα ευκαιρία να του θυμίζω το φιάσκο του Αστακού.
4. Οι επενδυτές και όσοι αρχικά συμφώνησαν να προχωρήσει το έργο του Αστακού προφανώς δεν είχαν ορθή εικόνα για την ελληνική πραγματικότητα. Τα 2,5 δις μοιάζουν και είναι μάννα εξ' ουρανού, όχι όμως με κάθε κόστος και ούτε εις βάρος των πολιτών, των νόμων και της μεσο-μακροπρόθεσμης πορείας της χώρας. Με άλλα λόγια, καλά και άγια τα δις, δεν είναι όμως χάντρες και καθρεφτάκια για ιθαγενείς!
Μήπως τώρα, μετά την ακύρωση της αστακοLPGιάδας, δημιουργείται μια καλή ευκαιρία και πρόσχημα για την κυβέρνηση να ξανασκεφτεί στο σύνολο του το ζήτημα των επενδύσεων και να προχωρήσει με επαγγελματισμό στη δημιουργία των κατάλληλων μηχανισμών ελέγχου, διαχείρισης, παρακολούθησης; Δεν θα ήταν επίσης σκόπιμο να εξεταστεί με προσοχή και γιατί όχι να ανακληθεί το fast-track; Το γινάτι εύκολα βγάζει μάτι. Και αν είναι το μάτι ενός πάει καλά, αν είναι το μάτι της κυβέρνησης τότε θα υπάρξει πρόβλημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου