Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο νησί και για την ακρίβεια την πρώτη εικόνα του λιμανιού όταν άνοιξε ο καταπέλτης του επιβατικού-οχηματαγωγού-θαλασσοπνίχτη "Αλκαίος". Τις πρώτες παρέες στο "Κομνηνάκειο" και το "Μπίνειο", στα κτίρια του τμήματος δηλαδή. Την "τελετή" μύησης στην φοιτητική κουλτούρα, ή με άλλα λόγια την πρώτη βραδιά στο μπαράκι των φοιτητών, την αξέχαστη "Ουτοπία". Στην "Ουτοπία" που διέθετε τους πιο σπάγκους ιδιοκτήτες αλλά και την πιο φοβερή ατμόσφαιρα ως αποτέλεσμα του κοκτέιλ ξέφρενη διασκέδαση, άφθονη μπύρα, small talks, φλερτ, φοιτητοκρατία.
Ξαναθυμάμαι τα αμέτρητα πρωϊνά που ταβλάραμε με τις ώρες ή τα απογεύματα που παίζαμε μπάσκετ στα λύκεια της πόλης, αντί να "μάθουμε γράμματα" από τον τότε καθηγητή και νυν "spin doctor" (κοινώς άρτσι μπούρτσι και λουλά) Νίκο Μάργαρη. Θυμάμαι τα μετέπειτα ξενύχτια στο διαχρονικό all time classic Hott Spott του "νοήμονα", στο Cult, που το αναλάβαμε μια μικρή ομάδα φοιτητών και το μετατρέψαμε σε μια νύχτα σε talk of the town, στο Quebracho για το οποίο δεν πρόκειται να ξεχάσω τη βραδιά που μετατράπηκε σε ρινγκ για έναν αγώνα μαζικής πυγμαχίας μεταξύ φοιτητών και ντόπιων, στις Καντίνες που πηγαίναμε πάντα μετά τις 03.00 τα ξημερώματα για ένα τελευταίο χαλαρό ποτάκι, αρλουμποσυζητήσεις και γιατί όχι έναν μικρό υπνάκο πάνω στην παραλία.
Δεν ξεχνώ τα πρωταθλήματα μπάσκετ και ποδοσφαίρου μεταξύ των ετών, ούτε την μεγαλειώδη εμφάνιση μας την πρώτη χρονιά, όταν αν και ψαράδες σχεδόν ταπεινώσαμε τους "δεινόσαυρους" πιάνοντας τους από τα κέρατα. Άξια αναφοράς και τα ξενύχτια μας στο υπολογιστικό κέντρο του Μπινείου, όπου αλληλοσκοτωνόμασταν παίζοντας Duke Nukem με υπολογιστές 386 και περιμέναμε να φτάσει 6 το πρωϊ για να φάμε αχνιστή τυρόπιτα από τον "Ταξιάρχη"!
Θυμάμαι τις εξορμήσεις μας σε Μόλυβο, Ερεσσό, Πολυχνίτο και τις ατέλειωτες βόλτες σε "απάτητα" μονοπάτια της Λέσβου. Θυμάμαι τέλος το μεγάλο προνόμιο του να είσαι φοιτητής εκείνα τα χρόνια στη Μυτιλήνη, ότι δηλαδή δεν χρειάστηκε ποτέ να ορίσουμε σημείο και ώρα συνάντησης με τις παρέες μας. Πάντα, οποιαδήποτε στιγμή και ώρα της ημέρας και της νύχτας, μπορούσες να πας οπουδήποτε, ξέροντας εκ των προτέρων πως θα υπάρχει έστω ένας άνθρωπος να μιλήσεις μαζί του, παρέα με ποτό και τσιγάρο.
Ωραία χρόνια, τα οποία με το πέρασμα του χρόνου ξεθώριασαν στη μνήμη. Τα ξαναπιάνω όμως γιατί έμαθα πριν από λίγες μέρες ότι ένας συμφοιτητής μας, αγαπητός και άξιος, νοσηλεύεται εδώ και μέρες στο νοσοκομείο, τελώντας σε κώμα ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ξανασκέφτομαι λοιπόν όλα όσα πέρασα στη Μυτιλήνη και υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην ξεχάσω ξανά τις ωραίες στιγμές, τότε που ήμασταν πιο "ζωντανοί" από ποτέ.
Άντε καλέ μας συνάδελφε, κρατήσου στη ζωή, κάνε μας τη χάρη να βρεθούμε όλοι μαζί σε κάποιο reunion, να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε!
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από την πρώτη μας εξόρμηση, πρωτοετείς, Σεπτέμβριος 1993, στο Μόλυβο.
ΥΓ2 (update). Κακώς ξέχασα να αναφέρω τις πολύ καλές σχέσεις που ανέπτυξα με αρκετούς (όχι πολλούς, αλλά εκλεκτούς) Μυτιληνιούς/ες. Το ίδιο υποθέτω ότι ισχύει (ίσως σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό) για τους περισσότερους εκ των φοιτητών. Για αυτό θα αισθανόμαστε πάντα τη Λέσβο ως τη "δεύτερη πατρίδα" μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου