Ποιες νομίζετε θα ήταν οι τελευταίες σας λέξεις πριν πεθάνετε?

Μακάβριος ο τίτλος του σημερινού ποστ. Χθες το βράδυ διάβασα ένα εξαίσιο ιστορικό βιβλίο για την περίοδο πριν την εγκαθίδρυση της δικτατορίας Μεταξά. Το 1936 λοιπόν, υπό συνθήκες άκρατης ανωμαλίας -που τολμώ να πω πως μοιάζει αρκετά με τη σημερινή απερίγραπτη κατάσταση- πέντε πολιτικοί ηγέτες, που όλοι διετέλεσαν Πρωθυπουργοί, έχασαν τη ζωή τους. Πρόκειται για τους Ελευθέριο Βενιζέλο, Παναγή Τσαλδάρη, Αλέξανδρο Παπαναστασίου, Γεώργιο Κονδύλη και Κωνσταντίνο Δεμερτζή. Η απώλεια αυτών επέτεινε την ανωμαλία και έστρωσε ακόμα πιο εύκολα τον δρόμο στα δόλια σχέδια του Μεταξά, σχέδια που πραγματοποιήθηκαν με τη συνενοχή του βασιλιά των ελλήνων, του μόνιμου δηλαδή παράγοντα πολιτικής ανωμαλίας.

Άλλο όμως είναι το θέμα του ποστ και όχι οι πολιτικές εξελίξεις της περιόδου. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ποιες άραγε να ήταν οι τελευταίες σκέψεις των συγκεκριμένων πολιτικών πριν διαβούν τον Ρουβίκωνα με κατεύθυνση το άγνωστο, και συνειρμικά προσπάθησα να φανταστώ τις δικές μου τελευταίες λέξεις όταν και όποτε επέλθει το μοιραίο.
Για μένα η ζωή είναι ταξίδι στη θάλασσα, μια καθημερινή Οδύσσεια. Άλλοτε σε ήρεμα, άλλοτε σε φουρτουνιασμένα νερά. Άλλοτε μια συντεταγμένη πορεία με τη βοήθεια του χάρτη και της πυξίδας, άλλοτε μια ξέφρενη πορεία σε αχαρτογράφητα ύδατα, ανάμεσα σε υφάλους, λαιστρυγόνες και κύκλωπες. Για κάποιους μια πορεία σιχαμερή, για άλλους ονειρεμένη. Τελικά, νομίζω ότι αυτό που θα σκεφτόμουν ή θα εκστόμιζα δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά η φράση "ώστε εδώ τελειώνει το ταξίδι;".

Εσείς, ποιες νομίζετε ότι θα ήταν οι τελευταίες λέξεις σας πριν παραδώσετε πνεύμα και σώμα;

ΥΓ. εναλλακτικά, ενδέχεται εκείνη την στιγμή να μου βγει κάτι πιο λιτό του στιλ "ωχ, τον ήπιαμε!"