Χθες το βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά, είδα στην Πλατεία Συντάγματος μια κοπέλα να φορά το μπλουζάκι με το οποίο είχαν ενδυθεί οι εθελοντές κατά τη διάρκεια του "Αθήνα 2004".
Ομολογώ ότι η εικόνα μου δημιούργησε αντιφατικά αισθήματα. Ανακάλεσε στη μνήμη μου σκηνές περασμένες και για τα καλά ξεχασμένες. Σκηνές όπου αρκετοί πολίτες ένιωθαν χρήσιμοι και ευχαριστημένοι. Χρήσιμοι γιατί μετείχαν ενεργά και εθελοντικά στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση που έζησε ποτέ η χώρα και ευχαριστημένοι γιατί η συνεισφορά τους, η παρέα με άλλους εθελοντές, η (δωρεάν) παρακολούθηση αγωνισμάτων τους προκαλούσε έφτιαχνε τη διάθεσή τους.
Για να μην παρεξηγηθώ: ήμουν και εξακολουθώ να είμαι ενάντια στη διοργάνωση των αγώνων από την Ελλάδα. Μας στοίχισε πολλά και έγινε αιτία πολλών οικονομικών και περιβαλλοντικών δεινών. Οι ολυμπιακοί αγώνες κατάφεραν να διογκώσουν τα ελλείμματα και την όρεξη των εθνικών εργολάβων, ενώ απέτυχαν να φέρουν δομικές αλλαγές για την πολύπαθη αττική γη και τους κατοίκους της.
Από την άλλη, δεν μπορώ όμως παρά να παραδεχθώ πως για αρκετούς συμπολίτες μας, η συμμετοχή στην κατ' αυτούς "γιορτή" ήταν ότι σπουδαιότερο τους έχει συμβεί. Δεν τους κατακρίνω, αντιθέτως τους συγχαίρω για την επιλογή τους να προσφέρουν την εθελοντική τους εργασία. Καλύτερα εθελοντής στο "Αθήνα 2004", παρά "καναπεδάτος" κριτής.
Για αυτό στεναχωριέμαι διπλά για τη σημερινή κατάντια της πόλης, που έπεσε ακόμα χαμηλότερα απ' ότι ήταν πριν τους ολυμπιακούς. Για αυτό θλίβομαι βλέποντας πως το "Αθήνα 2004" συμπαρέσυρε στον πάτο το σύνολο της ελληνικής οικονομίας και συνετέλεσε να οδηγηθεί η χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Όμως είχα ξεκινήσει να γράφω για το μπλουζάκι των εθελοντών. Σημείωνα λοιπόν πως μόλις το είδα μου γεννήθηκαν διφορούμενα αισθήματα. Θυμήθηκα ότι αρκετοί συμπολίτες μας χαίρονταν, ότι η ολυμπιακή λωρίδα παρέμεινε ανοιχτή χωρίς το βούρδουλα της τροχαίας, ότι οι έλληνες γελούσαν μαζί με τους ξένους στην Πλάκα, το Μοναστηράκι, το Θησείο. Από την άλλη, ξεμακραίνοντας, η τελική αίσθηση που μου έμεινε ήταν η πίκρα. Πίκρα γιατί το μπλουζάκι έχει ξεβάψει, μαζί με τα όνειρα όσων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία) ονειρεύονταν μια Ελλάδα καλύτερη μετά τους αγώνες.
Τι να σκέφτεται άραγε για αυτό η κοπέλα που φορούσε χθες την μπλούζα; Οι αγώνες ξεθώριασαν στη μνήμη της, έχασαν το χρώμα τους, όπως το μπλουζάκι της;
Βρήκα την φωτογραφία που ανάρτησα πιο πάνω στην ιστοσελίδα των "Συνεχιστών εθελοντών Αθήνα 2004". Η ιστοσελίδα τους εδώ.
Ομολογώ ότι η εικόνα μου δημιούργησε αντιφατικά αισθήματα. Ανακάλεσε στη μνήμη μου σκηνές περασμένες και για τα καλά ξεχασμένες. Σκηνές όπου αρκετοί πολίτες ένιωθαν χρήσιμοι και ευχαριστημένοι. Χρήσιμοι γιατί μετείχαν ενεργά και εθελοντικά στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση που έζησε ποτέ η χώρα και ευχαριστημένοι γιατί η συνεισφορά τους, η παρέα με άλλους εθελοντές, η (δωρεάν) παρακολούθηση αγωνισμάτων τους προκαλούσε έφτιαχνε τη διάθεσή τους.
Για να μην παρεξηγηθώ: ήμουν και εξακολουθώ να είμαι ενάντια στη διοργάνωση των αγώνων από την Ελλάδα. Μας στοίχισε πολλά και έγινε αιτία πολλών οικονομικών και περιβαλλοντικών δεινών. Οι ολυμπιακοί αγώνες κατάφεραν να διογκώσουν τα ελλείμματα και την όρεξη των εθνικών εργολάβων, ενώ απέτυχαν να φέρουν δομικές αλλαγές για την πολύπαθη αττική γη και τους κατοίκους της.
Από την άλλη, δεν μπορώ όμως παρά να παραδεχθώ πως για αρκετούς συμπολίτες μας, η συμμετοχή στην κατ' αυτούς "γιορτή" ήταν ότι σπουδαιότερο τους έχει συμβεί. Δεν τους κατακρίνω, αντιθέτως τους συγχαίρω για την επιλογή τους να προσφέρουν την εθελοντική τους εργασία. Καλύτερα εθελοντής στο "Αθήνα 2004", παρά "καναπεδάτος" κριτής.
Για αυτό στεναχωριέμαι διπλά για τη σημερινή κατάντια της πόλης, που έπεσε ακόμα χαμηλότερα απ' ότι ήταν πριν τους ολυμπιακούς. Για αυτό θλίβομαι βλέποντας πως το "Αθήνα 2004" συμπαρέσυρε στον πάτο το σύνολο της ελληνικής οικονομίας και συνετέλεσε να οδηγηθεί η χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Όμως είχα ξεκινήσει να γράφω για το μπλουζάκι των εθελοντών. Σημείωνα λοιπόν πως μόλις το είδα μου γεννήθηκαν διφορούμενα αισθήματα. Θυμήθηκα ότι αρκετοί συμπολίτες μας χαίρονταν, ότι η ολυμπιακή λωρίδα παρέμεινε ανοιχτή χωρίς το βούρδουλα της τροχαίας, ότι οι έλληνες γελούσαν μαζί με τους ξένους στην Πλάκα, το Μοναστηράκι, το Θησείο. Από την άλλη, ξεμακραίνοντας, η τελική αίσθηση που μου έμεινε ήταν η πίκρα. Πίκρα γιατί το μπλουζάκι έχει ξεβάψει, μαζί με τα όνειρα όσων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία) ονειρεύονταν μια Ελλάδα καλύτερη μετά τους αγώνες.
Τι να σκέφτεται άραγε για αυτό η κοπέλα που φορούσε χθες την μπλούζα; Οι αγώνες ξεθώριασαν στη μνήμη της, έχασαν το χρώμα τους, όπως το μπλουζάκι της;
Βρήκα την φωτογραφία που ανάρτησα πιο πάνω στην ιστοσελίδα των "Συνεχιστών εθελοντών Αθήνα 2004". Η ιστοσελίδα τους εδώ.
1 σχόλιο:
Φίλε Αχιλλέα,
Ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς που φόρεσαν και ξεθώριασαν μπλουζάκια του ΑΘΗΝΑ 2004 πριν καλά καλά τελειώσουν οι Αγώνες. Δεν ήμουν γκόλντεν μπόυ, δεν έφαγα, δεν μίζαρα, δεν κάθισα. Το πίστεψα, εργάστηκα, το έζησα στο φουλ και δεν το μετάνιωσα.
Κοιτάω τα "σουβενίρ" αυτής της περιπέτειας, περνάω καθημερινά από τους "λευκούς ελέφαντες", τις ρημαγμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις και απορώ με τη δόση αυτοκαταστροφής στο ελληνικό DNA.
Μια μεγάλη ευκαιρία να καβαλήσουμε το κύμα, ριγκάρντλες δε κοστ, χάθηκε. Αντίθετα το κύμα μας πήγε με Καγιέν, μοχίτο και κοχίμπα στον πάτο και στον διάολο.
Δημοσίευση σχολίου