"Γεννιόμαστε αθώοι, υπομένουμε την τρομερή διάλυση των ψευδαισθήσεών μας ώστε να μπορέσουμε ν' αποκτήσουμε τη γνώση, κι ύστερα ζούμε με το φόβο του θανάτου -και το μόνο που μας χαρίζεται, είναι κάποια ψήγματα ευτυχίας για ν' αντισταθμίσουν τον πόνο".
Ένας πρώην συμφοιτητής, καλός άνθρωπος, νεότατος σε ηλικία, δεν κατάφερε να διαλύσει το σύνολο των ψευδαισθήσεων, ούτε πρόλαβε να βιώσει το φόβο του θανάτου. Αυτός ήρθε πολύ πιο γρήγορα, ύπουλα, να διαλύσει μονομιάς την μέγιστη ψευδαίσθηση της νιότης.
Αντίο Γιάννη Ανδρέου!
ΥΓ. Γαμώ την αδικία μου, γαμώ την τύχη που σαρώνει τόσο εύκολα τους καλούς και αφήνει αλώβητους τους χυδαίους, γαμώ την μοίρα που καταδικάζει δυο παιδάκια να μείνουν τόσο γρήγορα χωρίς πατέρα... Γαμώτο!
1 σχόλιο:
Έτσι γίνεται φίλε. Κι εγώ έχω χάσει αγαπημένο πρόσωπο ετών 13, βασανισμένο...εκεί είναι το σημείο που αρχίζεις και αμφισβητείς θεούς και δαίμονες.
Όσο για το υστερόγραφό σου, ο σοφός λαός με τα γνωμικά του έχει πάντα δίκιο: "κακό σκυλί ψόφο δεν έχει".
Να ναι καλά ο φίλος σου όπου είναι τώρα και κουράγιο στην οικογένεια που αφήνει πίσω.
Δημοσίευση σχολίου